در تازه‌ترین افشاگری‌های مشاور اقتصادی پیشین احمدینژاد علیه او، می‌گویند چندین هزار میلیارد پول بیت‌المال که قرار بوده خرج درمان هزاران کودک سرطانی و بیمار صعب‌العلاج شود، یک شبه مانند دکل‌های نفتی غیب شده‌است.
مشخص نیست این رقم‌هایی که بر زبان برخی جاری می‌شود، چرا تا کنون توجه هیچ شخص و نهادی را به خود جلب نکرده بود. در تازه‌ترین افشاگری‌های مشاور اقتصادی پیشین احمدینژاد علیه او، می‌گویند چندین هزار میلیارد پول بیت‌المال که قرار بوده خرج درمان هزاران کودک سرطانی و بیمار صعب‌العلاج شود، یک شبه مانند دکل‌های نفتی غیب شده‌است!
کی برده، کی‌خورده! مشخص نیست ولی همه می‌دانند که در دولت آن مرد مدعی، این مبالغ ناپدید شده‌است. او می‌گفت نفت را می‌خواهد سر سفره ملت بیاورد ولی تعریف این جریان فکری از ملت چه بود!؟ شاید برای او ملت فقط شامل همان چند نفر خط قرمزش می‌شدند!
کسی چه می‌داند چرا احمد‌توکلی که این روزها از احمدینژاد دوری می‌کند افشا کرده‌است: «زمانی‌در دولت قبل ۱۵۰ هزار میلیارد تومان از صندوق ذخیره ارزی برای‌تهیه دارو گرفته شد اما صرفاً ۴۵ هزار میلیارد تومان آن را پس دادند و بقیه را صرف خرید ساختمان و قرض دادن به برخی نهادهای دولتی کردند و مقداری نیز صرف امور رفاهی کارکنان شد.» اینجاست که مشخص می‌شود پول نفت کجا می‌رفت! حال متوجه می‌شویم که چگونه این افرادی که در آستانه انتخابات‌ها از جیب مردم بخشش می‌کردند! از کجا پشتیبانی می‌شدند! با هزار دردسر تحریم را دور می‌زدند!نفت جابه‌جا می‌کردند و در ادامه به راحتی با یک امضا هزاران هزار میلیارد پول به جیب این‌وآن می‌ریختند!
نکته جالب و شاید دردناک ماجرا اینجاست که هنوز این افراد با این تخلفات خاص! راست‌راست راه می‌روند، باد در غبغب می‌اندازند که سال آینده همه همدیگر را می‌بینیم!متهم‌های فسادمالی ۱۲۳ و ۳۰۰۰ میلیاردی اعدام شدند و رفتند ولی مسببان تخلف‌هایی با این حجم هنوز چشم طمع به ارکان نظام دارند.
در روزگاری که سران کشورهای غربی و نامسلمان برای افشاگری‌های فساد و پولشویی که در چند روز گذشته با اسناد پاناما منتشر شده است، از سمت خود استعفا می‌دهند و عرق شرم بر پیشانی آنها می‌نشیند، هر روز اخبار تخلف‌های ریز و درشت از دولتی که داعیه دینداری داشت، رسانه‌ای می‌شود و افراد به جای آنکه استعفا دهند، همچنان خود را فدایی میهن نیز معرفی می کنند و انتظار تشویق هم دارند!
مردم ایران بیشتر از اینکه چشم به راه آن مرد باشند که رفته‌بود، امیدوارند آن روز برسد که این افراد پاسخ دوران ناخوشایند مدیریت خود را پس دهند؛ به امید آن روز!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر